Ja sorry nu pas, we lezen nou eenmaal een beetje langzaam

We zijn een beetje in de ban van Lale Gül. Uit het niets zit ze al wekenlang in onze gedachten, als een zonovergoten kroegterras in de lente, tijdens grijze tijden waarin iedereen langzaam mentaal wegkwijnt. En dan bedoelen we niet alleen vanwege corona, we zijn als land al langer de bibberende  begeleidingsband die de grafmuziek verzorgt achter de rouwstoet van onze eigen rebellie, op de platgetreden wegen naar het crematorium van het conformisme.

Het conformisme van de partijpolitiek, een door enkele honderden hoge heren bestuurd kartel dat louter nog regeert in bijzinnen omdat de echte wetten door Brussel worden gedicteerd. Het conformisme in de media, die zich steeds opzichtiger als hoeder en helper van die macht hebben opgeworpen, uit angst voor een veelkoppig populistisch monster dat ze eerst zelf onder hun bed verzonnen hebben voordat ze er in zijn gaan liggen. Zwijg ons nog harder van het conformisme van de culturele sector, waarin satire een persiflage op zichzelf is geworden, subsidie van individuele creativiteit een platgeslagen pastiche heeft gemaakt, en je louter nog geacht wordt de eigen bron te vergiftigen met woke identitair vitriool tegen de nationale geschiedenis, de autochtone samenleving en de artistieke, literaire of polemische vrijzinnigheid.

Maar plots en uit het culturele niemandsland van Amsterdam-West is daar de Turks-Nederlandse Lale Gül. Uiterlijk zou je haar in eerste opslag zo verwarren met een voluptueuzer uitgevulde Famke Louise. Het Amsterdamse straataccent. De neiging tot uiterlijke oververzorging. Een licht loensende oogopslag, die je steeds doet twijfelen of ze nou onwetend of uitdagend is. Maar dan neemt ze het woord. Of liever, het geschrift. Haar roman Ik Ga Leven is als een dagboek dat vanaf de eerste pagina explodeert om een jong leven in één rollende bal van vuur, rook en drukgolven te bevrijden van de religieuze lockdown waar het twee decennia onder gebukt ging. De taal gejaagd maar de vertelling bedrukt, in een verhaal dat alles tegelijk naar buiten perst in een tempo alsof het vreest te worden onderbroken, alsnog in de knop gebroken - de vrijheid toch nog afgenomen.

De hoofdpersoon heeft een andere naam - Büsra - en betrokkenen zijn onherkenbaar gemaakt. Sommige conversaties zijn ongetwijfeld louter fictief gevoerd. Maar het is onmiskenbaar de autobiografie van Lale zelf, een jonge Turkse vrouw wier leven in Nederland niet over tulpen gaat. Omdat niet de aardse vrijheid, maar de wil van Allah regeert via de imam, familie en een sociaal-culturele omgeving die haar ouders (of ‘verwekkers’, zoals zij ze consequent noemt) in een greep van verwrongen vroomheid houden, waarin Büsra wordt gewurgd tussen redeloze geloofsdwang en hypocriete groepsdruk.

Femke, feministe voor de vrijheid!

Goedemorgen. U kent ons niet als de grootste fans van Femke Halsema. Dat komt omdat we niet de grootste fans van Femke Halsema zijn. Maar vandaag is het internationale vrouwendag en dat betekent dat het kudtclichés, mannenmoetendooddoeners en gegenderde gemeenplaatsen zal regenen en tussen die motregen van middelmaatmoraal willen we toch eens wat zonnestraaltjes op Femke Halsema werpen. Omdat ze Lale Gül gesproken heeft en het voor Lale Gül opneemt. Goed, ze noemt het woord ‘islam’ niet één keer maar laten we daar nou ff overheen stappen omdat vrouwendag geen welles/nietes moet zijn over de rug van jonge vrouwen die zich vrijvechten uit een verstikkend en gevaarlijk religieus klimaat, maar een welles/welles voor de vrijheid van zulke vrouwen. En daar heeft burgemeester Femke Halsema een goed voorbeeld in gegeven. Gaat vrouwendag over de campagneretoriek van de koddige klaagkaagjes, of over de Lale Güls van Dit Land en Deze Wereld, die zichzelf verheffen door hun vrijheid op te eisen - ongeacht de reacties en de risico’s? Want daar heeft Halsema een helpend handje van hoop naar uitgestrekt door te laten zien dat de Lales van ons land altijd aan de vrije zijde zullen worden opgevangen om van daaruit verder vooruit te kunnen. Vrolijke vrouwendag allemaal!

Hierom dus

Van alle stukken menselijk afval die er op deze aarde rondlopen is Arnoud van Doorn wel een van de zes allerergsten. Nu dit weer. De leider van de piemeltaartenbakkerspartij heeft aangifte gedaan tegen schrijfster Lale Gül omdat zij hem een 'vuile hond' heeft genoemd. Dit, terwijl Arnoud van Doorn niet alleen een vuile hond is, maar de tweet die aanleiding gaf tot deze kwalificatie zelfs voor Van Doorns doen toch wel van bijzonder laag allooi genoemd kan worden. Van Doorn uit daarin zijn ongenoegen over het feit dat ex-imam Yassin Elforkani bedreigingen aan het adres van Gül afwijst. Dat leest u goed. Van Doorn is boos omdat iemand uit de islamitische gemeenschap zich uitspreekt TEGEN bedreigingen. Wij zouden zeggen: 'vuile hond' is voor iemand die zoiets twittert nog een uitermate vriendelijke bejeging. Maar ja. Wij zijn dan ook geen bedreigde schrijfster die haar huis niet meer uitdurft. En wij zijn al helemaal niet zo'n vuile hond als Arnoud van Doorn. Gatverdamme.

Niet geschikt voor sensitivity readers

Terwijl doodziek woke-links zichzelf de circulaire schiettent uit vecht over vertalinkjes van matige inauguratierijmelarij met een kleurtje, moet in het VRIJE Nederland een Turks-Nederlandse jongedame de pen al neerleggen omdat anders de schande van Allah over haar familie neerdaalt en zij haar leven niet meer zeker is. De persoonlijke roman tegen haar familiekoran van Lale Gül moeten we nog lezen, maar bovenstaande blurb strekt tot aanbeveling van het schrijfwerk van de vrouw die de pen na haar debuut dreigt te moeten neerleggen. En hoe vertaal je dát, feministen?